ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΛΙΜΑΝΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ..

Ένας παραμελημένος κήπος των θαυμάτων,ένας αβυσσαλέος

εντροπικός κήπος που αφομιώνει

καθε ίχνος παρουσίας μέσα του ή απλα ένας επίδοξος χώρος κατοίκησης και οικιοποίησης για το καθένα μας;Αυτή η ερώτηση βασανίζει το μυαλό του καθε επισκέπτη στο

Νεο λιμάνι στην ακτή δυμαίων..Ένας αχανής,άνυδρος τόπος απλώβεται μπροστά σου

Κάτω από τον καυτό ηλιο ως εκεί που φτάνει το μάτι..

Μια σκουριασμενη βάρκα σου κόβει το δρόμο,σημάδια από ρόδες φορτηγών παντού,

Τα βράχια το μόνο όριο με τη θάλασσα,οι ιαχές των διερχόμενων αυτοκινήτων από το δρόμο δίπλα και η μυρωδιά της αρμύρας και ταυτόχρονα της σήψης να σε

Κυριεύει ολόκληρο θυμίζοντας απειλητικά πωσ βρίσκεσαι σε ένα εντροπικό κήπο που

Όλα αφομοιώνονται... Μιλώντας όμως περι εντροπικών κήπων και ενσωμάτωσης στην εντροπία ενός

συστήματος σκόπιμος είναι ο προσδιορισμός της έννοιας της εντροπίας...

Πρόκειται για το μέγεθος της τάξης-αταξίας της ύλης που παρατηρείται σε ένα
σύστημα.Όσο μικρότερη εντροπία έχει ένα σώμα, τόσο πιο χρήσιμη ενέργεια διαθέτει
και τόσο μεγαλύτερη είναι η τάξη που εμφανίζει μικροσκοπικά η ύλη του.
Στη φύση επικρατεί η πορεία προς την αύξηση της εντροπίας του σύμπαντος.

Μετρά την βεβαιότητα ενός συστήματος. Αποτελεί στην ουσία ένα φράγμα δυνατοτήτων.
Ταυτόχρονα με τη θερμοδυναμική, υπάρχει και η λογική εντροπία η οποία χρησιμοποιείται για να δηλώσει το μέτρο της αποδιοργάνωσης ή της αταξίας ή της
τυχαιότητας σε ένα σύστημα. Και πάλι έχει μια αρνητική σημασία.
Έιναι αντίθετο της τάξης και της οργανωμένης διάταξης.

Τα νοήματα που δίνουμε στη καθημερινή γλώσσα για τη τάξη και την αταξία ίσως να
διαφέρουν αρκετά απο την έννοια που έχουν στην επιστήμη της φυσικής.
Μετράμε την <<αταξία>> με τον αριθμό των τρόπων κατα τους οποίους μπορούμε
να τακτοποιήσουμε το εσωτερικό ωστε εξωτερικά να φαίνονται όμοιοι.Ο λογάριθμος
αυτού του αριθμού των τρόπων είναι η εντροπία...
αναφέρει στη διαλεξή του ο Richard Feynman αναπληρωτής καθηγητής στο
πανεπιστήμιο του Campridge….

Όταν πρωτοατενίζεις τη τεράστια χέρσα έκταση η

σκουριασμένη

σιδερένια βρύση με το τρεχούμενο νερό είναι θεωρώ απο τα

πρώτα στοιχεία που αιχμαλωτίζουν το βλέμα.

Ίσως το μοναδικό σημάδι καθαρότητας και ζωής στο άγονο εργοτάξιο...

Συνυπάρχει πάντως αρμονικότατα σε αυτό εφόσον η αλληλεπίδρασή τους

είναι έντονη.Η πλήρης αντίθεση υπαγορεύει την αρμονικότητα του τοπίου..

Απο τη μια στιγμή στην άλλη καθώς προσεγγίζεις το σημείο το ξερό,πετρωμένο χώμα

με εμφανή τα σημάδια απο ρόδες φορτηγών και ξερόχορτα αρχίζει να υγραίνει

δίνοντας τη θέση του στη λάσπη και αργότερα σε ένα μικρό βάλτο.Το γάργαρο νερό που

βλέπεις να αναβλύζει απο τη σωλήνα μόλις έρχεται σε επαφή με το τοπίο υπισέρχεται στην

εντροπία του μέρους θαρρείς και μετατρέπεται σε βούρκο,ένα μικρό έλος με βρύα,

διάφορα παρασιτικά έντομα, σκουπίδια και εμφανείς κηλίδες μόλυνσης. Συνοπτικά η παραπάνω περιγραφή δίνεται απο τα παραπάνω κολλάζ φωτογραφιών.Ας ξαναγυρίσουμε όμως στη περιγραφή του τόπου...

Σημαντικό κομμάτι της καταγραφής του τοπίου αποτελεί η σχέση του με τον άνθρωπο
και κατ επεκταση με την πόλη...
Πρώτο ερέθισμα για την αναζήτηση αυτής της σχέσης αποτέλεσε η παρατήρηση, μεσα
στα νερά του έλους-εκεί ακριβώς που το τρεχούμενο νερό της βρύσης συναντά το βούρκο, των πρώτων σημαδιών ανθρώπινης κατοίκησης σε αυτό το αφιλόξενο μέρος.

Ένα παλιό μπουφάν, ένα παπούτσι, συσκευασίες απο τρόφιμα και διάφορα μουχλιασμένα κουρέλια που άλλωτε πρέπει να χρησίμευαν ως ρούχα για κάποια ταλαίπωρα κορμιά και τωρα πλεον τείνουν να ενσωματωθούν με τη λάσπη..

Η πρώτη σκέψη είναι πως κάποιος καταβλυσμός τσιγγάνων ή κάποια ομάδα λαθρομεταναστών είχε περάσει και είχε χρησιμοποιήσει το νερό για να πλυθεί.

Είναι αξιοπερίεργο πως η ίδια η πόλη οριοθετεί και ουσιαστικά απομονώνει τέτοιες
περιθωριακές ομάδες σε χώρους σαν και αυτόν, μακριά απ την <<καθαρή>> και
<< άμεμτη>> κοινωνία μας.. Μάλιστα ύστερα απο μια μικρή έρευνα βρέθηκε πως σύμφωνα με το δελτίο τύπου που εκδόθηκε την 3/9/2008
από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ(ΕΠΣΕ) η Πάτρα κατηγορείται για τη
μεγαλύτερη έξωση αθίγγανων στην Ελλάδα τη τελευταία δεκαετία και τη παράλληλη εξύβριση των υπερασπιστών τους. Παράνομη και καταναγκαστική κρίθηκε λοιπόν η απομάκρυνση των αθίγγανων από
την ακτή δυμαίων και τις γύρω περιοχές εν όψη πολιτιστικών εκδηλώσεων στη περιοχή.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Τσιγγάνων κ.Γιάννη Χαλιλόπουλο ψευδείς αποδείχτηκαν
οι υποσχέσεις για μετεγκατάσταση των αθίγγανων σε άλλο χώρο καθώς και χορήγησης επιδόματος ενοικίου
για κάποιους μήνες.Δηλώνει επίσης πως τα συνεργεία του δήμου μπήκαν και κατεδάφισαν τα τσαντίρια και τις
παράγκες των ρομά χωρίς καν να είναι οι ίδιοι μέσα, χωρίς να περιμένουν να επιστρέψουν για να μαζέψουν τα υπαρχοντά τους...Παρακάτω παρατίθενται καποια κολλάζ φωτογραφιών απο εγκαταστάσεις τσιγγάνων κατα μήκος της ακτής δυμαίων κοντά στη περιοχή που πραγματοποιούνται οι εργασίες για το νεο λιμάνι.. Σκεφτόμενη όλα αυτά και επικεντρώνοντας το βλέμμα στο παρατιμένο παιδικό παπούτσι δίπλα μου βλέπω
τις μπουλτόζες του δήμου να κατεδαφίζουν τα τσαντίρια τους και κείνοι να τρέχουν να σώσουν οτι μπορούν..
Τραγική ειρωνεία..Οι μπουλτόζες που τώρα φτιάχνουν τη περιοχή για να γίνει το νέο λιμάνι που θα σαλπάρουν
οι απανταχού πατρινοί..Μπορεί να είναι οι ίδιες εκείνες μπουλτόζες που ισοπέδωσαν το καταβλυσμό των
νομάδων..<Για το καλό όλων> όπως διατίνεται στα δημοτικά συμβούλια ο δήμαρχος Πατρέων
κ.Ανδρέας Φούρας..

Βασικό ερώτημα που εγείρεται λοιπόν είναι που κατέληξαν εντέλει αυτοί οι άνθρωποι

Ύστερα από έρευνα και μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής μέρος αυτών μεταφέρθηκαν για ένα χρονικό διαστημα
στη περιοχή της Λεύκας που είναι αρκετά κοντά στην Ακτή Δυμαίων και τη δική μας περιοχή οπού
η τύχη τους δεν ήταν καλύτερη..
Σύμφωνα με άρθρο της Μαρίνας Ριζογιάννη στη τοπική εφημερίδα Πελοπόννησος στις 3/2/2009 η Διευθύντρια
της Γενικής Γραμματείας Πρόνειας Ελένη Σωτηροπούλου κατά τη διάρκει υγειονομικού ελέγχου στο
καταυλισμό αθίγγανων στη Λεύκα διαπίστωσε άθλιες συνθήκες υγιεινής,πολλά παιδια με εγκαύματα
σε όλο τους το σώμα από σόμπες μέσα στα τσαντίρια καθώς και πάμπολλες περιπτώσεις υποσιτισμένων
παιδιών...Δίνεται ενα κολλάζ φωτογραφιών που απεικονίζει τη περιοχή του ποταμού της Λεύκας.Επίσης στο ίδιο άρθρο σημειώνεται η αντίδραση των κατοίκων του Ριγανόκαμπου,περιοχή στην άλλη πλευρά της

Πάτρας,για το καταυλισμό των τσιγγάνων στη περιοχή τους και την αποφασή τους
να αντιταχθούν σε αυτόν με κάθε μέσο..Να σημειωθεί πως μερίδα των εκδιωχθέντων τσιγγάνων
τησ Ακτής Δυμαίων βρήκε κατάλυμα και στο καταυλισμό του Ριγανόκαμπου που δίνεται παρακάτω...Και εδώ ακριβώς ακολουθώντας τους νομάδες στο ταξίδι τους στη πόλη δημιουργούμε ένα χάρτη της πορείας τους

Νέο λιμάνι- Λεύκα- Ριγανόκαμπος όπως παρατίθεται φωτογραφικά παρακάτω..Tαυτόχρονα ανακαλύπτουμε τη πιο δυνατή και ρεαλιστική στη σύγχρονη πραγματικότητα σύνδεση
της περιοχής που επιλέξαμε να εξετάσουμε με τη πόλη..
Είναι ένας από τους σταθμούς στο ταξίδι των νομάδων στη πόλη που τους απαξιεί και τους αποδιώχνει..
Ένας τόπος ασφαλής, δικός τους πριν οι υπάλληλοι του δήμου τον μετατρέψουν σε ένα ακόμα κολαστήριο..